Er is veel te bestuderen over de piramides in Egypte, hun heilige geometrie bijvoorbeeld.

Telkens wanneer ik me begon te verdiepen in dit onderwerp, verloor ik mezelf in de complexiteit van geometrische tekeningen en theorieën, maar raakte op een intuïtieve manier enorm gefascineerd. Ik dacht, als er enige krachtige resonantie in de heilige geometrie van de piramides is, moeten we er tenminste iets van kunnen voelen, ervaren.

In januari 2015 gingen we met een groep naar Giza en vonden prachtige appartementen met helder zicht op de pyramides. Door de negatieve publiciteit over Egypte waren er amper toeristen op dat moment, wat bijdroeg aan de sereniteit van de atmosfeer. We gingen voor tien dagen om rond te struinen over het piramidecomplex, de piramides te bezoeken en mogelijk krachtige plekken voor meditatie te ontdekken. We doken in geen enkele theoretische tekst, we waren open om door de energie van het complex zelf doorzeefd te worden zonder analyse of voorkennis.
Dagen verstreken en de groep werd steeds stiller en transparanter en bewoog als in slow motion. De energie van 'verwondering' was zo prachtig ingedaald.

De uitnodiging
Op een ochtend kwam een vriendelijke Egyptische man ons tegemoet gelopen. Hij zei: "Als jullie een tijd in de Koningskamer met de sarcofaag willen zijn, in de Grote Pyramide van Cheops, dan adviseer ik jullie 's morgens heel vroeg te gaan vóórdat de piramide opengaat; dan zijn jullie de eersten die binnengaan. Gewoonlijk zijn er geen toeristen op dat tijdstip en ik zal de bewakers vragen jullie gedurende tenminste tien minuten met rust te laten. Jullie kunnen morgen gaan".
We bedankten hem heel vriendelijk en zeiden dat we dat vast en zeker zouden doen. Let wel, tien minuten lijkt een korte tijd, maar het was een zeer aantrekkelijk bod om tien minuten niet opgejaagd te worden door bewakers, wat gewoonlijk gebeurt, en met rust gelaten worden. Los van dat wilden wij graag zijn vriendelijke aanbod aannemen.

Achterblijven
De volgende morgen waren we allemaal al vroeg startklaar om naar de piramides te lopen. Iedereen droeg een kristal bij zich. Terwijl we het appartement verlieten was het net alsof ik naar achteren werd getrokken. Ik keek achterom maar zag niemand. Toch stopte het trekken niet. Het was alsof ik getrokken werd door een magneet. Ontkennen was geen optie. "Jij blijft achter als ankerpunt voor de mensen", hoorde ik in mijn hart. Ik vertelde de groep dat ik in het appartement zou blijven. Ik twijfelde geen moment aan deze opdracht om 'achter' te blijven. Eenmaal alleen in het appartement, zat ik in stilte. In Edele Stilte verdween ‘ik’ in totaal bewustzijn van oneindige tijdloosheid... bewustzijn dat de hele ruimte vult, krachtige resonante ruimte.

De ervaring
'De wereld' kwam terug door het geluid van een sleutel die omgedraaid werd in een slot. De groep was teruggekeerd en kwam volkomen verstild binnen. Ze zagen er zo stralend uit!
Ik keek even op m'n horloge... er waren bijna twee uur voorbij gegaan. We zaten een tijdje in stilte en toen begonnen ze stilletjes aan één voor één hun ervaring te delen. Aangezien hun ervaringen zo uniform waren, schrijf ik erover als in één stem:

"Toen we aankwamen, moesten we, zoals gewoonlijk, tickets kopen, waarna de bewakers ons de piramide binnen lieten gaan. Niemand volgde, de bewakers lieten ons alleen gaan. Het beklimmen van de lange trap, de echo van onze eigen voetstappen, het voelde al als een initiatie. Toen we eindelijk de Koningskamer binnen gingen was er inderdaad niemand. We gingen langs de muren zitten als in een hoefijzer, de zijde waar de sarcofaag stond erend. We vielen vrijwel meteen in een diepe meditatie, in 'overweldigende neutraliteit'. Na een tijdje werden we ons bewust van een sonoor resonant geluid. Waar kwam het geluid vandaan? We openden onze ogen en zagen een lange engelachtig uitziende man met hoogblond haar achter de sarcofaag staan. Waar was hij vandaan gekomen? We hadden geen voetstappen op de trap gehoord of enig ander geluid van iemand die binnenkwam. De man sloeg met z'n blote hand tegen de zijkant van de sarcofaag. Hij zette de sarcofaag in beweging als een klankschaal!
Dit ging een poosje door tot er een andere toon verscheen en het was alsof de hele piramide voelbaar begon te trillen. De tonen waren van een diepte die we nog nooit eerder gehoord hadden. We voelden ons gebaad in de frequentie en wáren frequentie. Dit ging een behoorlijke tijd door, en schijnbaar vanuit het niets voegde zich nog een geweldig krachtige resonante toon, alsof moeder Aarde mee begon te zingen. De resonanties leken enorm op de tonen van de Tibetaanse grot (MUSIC from INNER EARTH coming from secret cave in Tibet.flv) waar we ooit naar luisterden. Inmiddels waren we doorzeefd door de resonantie van de sarcofaag, de piramide en Moeder Aarde: alle tonen in harmonie met elkaar.
Wenkend met z'n ogen, vroeg de man aan degene die het dichtst bij hem zat om dichterbij te komen en maakte een uitnodigend gebaar om in de sarcofaag te stappen en te gaan liggen. Hij legde haar armen en benen heel precies neer en nam de kristal uit haar handen en legde die zorgvuldig op haar hart. En hij sloeg weer tegen de sarcofaag, elke keer op een andere plek waardoor de toon steeds veranderde.
Op deze manier nodigde hij de mensen één voor één uit.... hij bracht zorgvuldig hun lichaam in positie en legde de kristal voor ieder ergens anders neer op zijn of haar lichaam. Alles wat hij zei was: "Oké, oké kom er uit", om plaats te maken voor de volgende.
De ervaring in de sarcofaag was zo vergelijkbaar voor iedereen, dat ik Nebu's verhaal graag wil beschrijven: "In het moment dat ik in de sarcofaag ging liggen en m'n ogen sloot, was het alsof ik in een bodemloze diepte viel helemaal door de aarde heen, terwijl ik tegelijkertijd omhoog schoot naar de sterren. Ik was omgeven door sterren. Ik was me ook zeer bewust dat ik verankerd was in de sarcofaag. Ik had nog nooit zo'n diepe en totale overgave ervaren. Na afloop voelde ik me zo licht en zwevend, alle cellen in m'n lichaam vibreerden, het was moeilijk om te bewegen en me te oriënteren".

We gingen verder
Het was een zegen dat we na deze krachtige ervaring nog twee weken konden doorbrengen in de Egyptische Westerse Sahara. De woestijn verwelkomde ons in z'n weidse stilte, een stilte waarin alle symfonieën zo luid klinken.

De theorie
In de week nadat ik terugkeerde naar Nederland, luisterde ik naar een lezing van Wisdom Keeper Abd’el Hakim Awyan. Nu waren m'n ogen en hart ontvankelijk voor een dieper begrip toen ik hem hoorde zeggen: "De piramides zijn muziekinstrumenten".
Dit alles blijft een mysterie, een mysterie dat eeuwig zal door leven in mijn hart.

Voor degenen die ook willen luisteren naar Hakim's lezing geef ik de link naar de video:
Ancient Egypt & the Ancient Khemitian Civilization [FULL VIDEO]