“Datgene wat voorbestemt, bepaalt het lot van zielen in overeenstemming met hun Prarabdha karma*.
Wat er ook is voorbestemd om niet te gebeuren, zal niet gebeuren, wat je ook probeert.
Wat er ook is voorbestemd om te gebeuren, zal gebeuren, wat je ook doet om het te voorkomen.
Dat is zeker.
De beste manier is stil te blijven."

(Ramana Maharshi)

Ramana Maharshi's boodschap is zulk goed nieuws voor ouders. Onze kinderen zijn kostbare zielen die vanuit het onbekende aan onze handen worden toevertrouwd. In het spel van bewustzijn komen zij om hun bestemming in overeenstemming met de wet van het Al te vervullen. In dat licht kunnen wij naar waarheid zeggen: ‘kinderen van het Universum’, kinderen van het Ene lied. Vandaar dat we ze niet kunnen ‘hebben’, noch bezitten. En we weten ook niet voor welke rol in het spel ze zijn gekomen.

Daarom “is de beste manier stil te blijven". Dit is werkelijk prachtig en het ontheft ons meteen van de taak om iets van onze kinderen te ‘maken’. De eigenschap van stil blijven is ‘niet beroeren’. Alles is volmaakt zoals het is en kan niet anders zijn. Dit maakt ons de gastheer of -vrouw van onze kinderen. We zijn hier om ze te begeleiden, te ondersteunen en lief te hebben, onvoorwaardelijk lief te hebben.

Simpel? Ja, het is simpel. Wat is er voor nodig? Alles! Niets meer en niets minder.

Maaike (3 jaar) en Sacha (5 jaar) zitten 's avonds in bad. Ze spelen en spetteren naar hartelust. Tijd om eruit te komen om zich klaar te maken voor het ritueel van het bedverhaaltje. Als ze uit het bad stappen, pakt Sacha haar handdoek. Mamma pakt de andere handdoek om haar jongste dochter Maaike af te drogen. Heel beslist trekt Maaike de handdoek uit haar moeders handen en zegt: "Ik kan het zelf doen!" Zonder haar eigen activiteit te onderbreken, zegt Sacha: "Laat mamma doen wat ze wil, ze wil je aanraken en bemoederen."

We kunnen maar beter beschikken over een enorme flexibiliteit en een groot gevoel voor humor. Waarom? Nou, een heldere spiegel kan heel confronterend zijn…. en een lachspiegel geeft meer plezier.

Bij het grootbrengen van mijn eigen drie dochters vroeg ik mij vaak af wie wie opvoedde. Waarschijnlijk was ik degene die tenslotte het meest leerde in dit grootse spel van ouder-kind.
We hebben een bepaalde pet op die ons in een bepaalde ‘rol’ drukt; een rol die oprechtheid en volle aandacht vraagt.

GEEN VASTE REGELS VOOR HET SPEL
Toen ik Marianne ontmoette op het strand, gaf ze haar zoontje de borst. We begonnen een gesprekje waarin zij me vertelde dat ze een model was als borstvoedende moeder voor een plaatselijk gezondheidscentrum. Ik had nog nooit van zo'n baantje gehoord en vroeg haar het wat toe te lichten. Ze legde uit dat de huidige jonge moeders vaak zo onzeker zijn dat ze wat begeleiding en bemoediging nodig hebben om hun baby's aan de borst te leggen en te voeden.

Ik bedacht me dat we ver waren afgedwaald van onszelf te vertrouwen en natuurlijk te zijn, zelfs in zo'n basale handeling. De oorspronkelijke Indianen hebben geen handleiding.... Aboriginals zouden zelfs niet begrijpen waar we het over hebben...

Hoe ‘beschaafder’ we zijn, hoe meer we naar theorieën en structuren grijpen. Er is veel gezegd in onze beschaving over het grootbrengen van kinderen, grote filosofen hebben uitgeweid over dit onderwerp, de bibliotheken staan er vol van. Interessant om te bestuderen, leuk om te lezen, soms fantastisch. Maar...wat het leven en kinderen betreft zijn er geen vaste regels.

Lees gerust, stel je op de hoogte van theorieën, pik eruit wat je goed lijkt en... vergeet het weer.

Noch in de 35 jaar die ik met kinderen heb gewerkt, noch in mijn eigen moederschap, ben ik ooit een kind tegengekomen dat in een model paste. Geen enkel concept is op iedereen toepasbaar. Zelfs twee kinderen uit hetzelfde gezin kunnen niet op dezelfde manier benaderd worden. Elk kind is uniek, in de zin dat geen twee blaadjes aan een boom hetzelfde zijn. Ga naar buiten en kijk naar een boom, naar de diversiteit van alle vormen en gedaantes. Is het geen volmaakte eenheid; één dans, één lied?

Dit lied is in ons allemaal, het openbaart zich in het hart door middel van een fluistering. Luisteren naar die fluistering, is luisteren naar je intuïtie. Dat lied vertelt altijd iets over het geheel van de boom... en daaraan voorbij. Speciaal leven met kinderen brengt een grote uitdaging om naar die fluistering te luisteren en ernaar te handelen.

We noemen dit ‘leven vanuit het hart’.

WERKELIJK LUISTEREN IS KOSTBARE TIJD
Om op te groeien tot een verantwoordelijk mens met een goed gevoel van eigenwaarde is het belangrijk om gehoord te worden als kind.

WAT IS WERKELIJK LUISTEREN?
Werkelijk luisteren is luisteren zonder evaluatie, kleinering of onderbreking. Met andere woorden, we zijn alleen maar aanwezig, open en leeg. Het gaat er dus niet om of we het er mee eens of oneens zijn. Het gaat er niet om iets ‘op te lossen’ of om meteen commentaar te geven. Werkelijk luisteren is spiegelend, het is respectvol en prikkelt de intelligentie van het kind om naar zichzelf te luisteren en zijn eigen antwoorden te vinden. Als er om raad gevraagd wordt, blijf dan voorzichtig, spring er niet te vlug bovenop.

Een simpele bevestiging van wat je gehoord hebt en een spiegelende vraag is zo'n mooie uitnodiging om werkelijk te vertrouwen in de eigen vindingrijkheid van het kind. Het is een heel intieme manier van communiceren; er gewoon maar zijn om deze dappere pelgrims te steunen en te eren. Het heeft me verbaasd om te zien hoe eerlijk, creatief en slim de oplossing waar het kind mee komt kan zijn. Ze zijn zo helder en bekwaam.

Ik kreeg vaak te horen: "Dank je, ik kan altijd met je praten." Ik heb nooit een woord gezegd. Op de lange duur profiteer je er ook van. Wanneer een kind eenmaal weet dat hij/zij met willekeurig welk onderwerp naar je toe kan komen, zonder beoordeeld of meteen (te) vriendelijk geadviseerd te worden, houd je een heldere kijk op hun soms angstaanjagende avonturen en ontdekkingstochten. Wat je erbij wint is onvoorwaardelijk vertrouwen. Wat je geeft is onvoorwaardelijke liefde. Deze twee kwaliteiten gaan hand in hand. Het ontmoetingspunt is het hart. En onthoud dat we niet weten welke richting ‘datgene wat heeft voorbestemd’ heeft bepaald. We kunnen hier waarschijnlijk lang over uitweiden omdat dit het punt is waarop onze oordelen, vergelijkingen, zorgen, misbruik van macht, zo gemakkelijk binnenkomen. Hier, ouders, liggen onze lessen!

Hier kunnen overgeërfde boodschappen en overtuigingen naar boven komen en onze heldere kijk vertroebelen. Hier worden we geconfronteerd met de uitdaging om deze los te laten.

Zinnen die we NIET gebruiken:
"Ik ben je vader/moeder dus ik weet het beter."
"In mijn tijd dachten we niet eens aan seks op jouw leeftijd..."
"Neem een voorbeeld aan je oudere zuster/broer."
"Je moest je schamen."
"Je gedraagt je als een klein kind."
"Je zet de familie voor schut."
"Wat zullen de buren wel niet denken als je die kleren draagt."
"Typisch jij, je hebt er geen gevoel voor..."
"Je hebt 't karakter van..."
"Je maakt je moeder zo verdrietig als je niet naar de kerk gaat."
"Er zal niets van je terecht komen.” (Hier heb je waarschijnlijk gelijk in...)

Vul het lijstje zelf aan. Dat kan bovendien heel leuk en verhelderend zijn. Je kunt het ook met je partner en/of je vrienden doen. Onderzoek deze materie, het kan een waardevolle meditatie (medicijn) zijn. Als we proberen om kinderen te sturen in overeenstemming met onze overtuigingen, wat we denken dat juist is, wat we verwachten, hoe het zou moeten zijn, dan zijn we gedoemd ons gespleten en opgesplitst te voelen en dit gevoel aan de volgende generatie door te geven.

Wees niet bang dat je niet betrokken zal zijn in het leven van je kind. Wees niet bang dat je ‘buitengesloten’ zal worden. Je zal geroepen worden om te handelen op de juiste tijd.

Hier is nog een zin die NIET gebruikt dient te worden: "Zie je wel, ik had het je kunnen zeggen!" Werkelijk luisteren houdt kostbare tijd in. Het eist om in het moment te zijn. Het is intuïtief gezond verstand en een heldere kijk dat oprijst in het moment. Zo nu en dan kan je een geheim vermoeden, je kan zelfs weten wat het is, maar speel alsjeblieft het spel van het niet weten. Weet je nog hoe leuk en spannend het was om een geheim te hebben? Het gebeurde meer dan eens dat mijn kinderen me hun ‘geheim’ kwamen vertellen zonder zich te realiseren dat ze het blootgaven...

Ann (3 jaar) speelt buiten met haar vriendjes. Plotseling gilt ze als een sirene. Al huilend rent ze naar huis. Haar moeder vraagt: "Wat is er gebeurd?" "Peter heeft me geschopt", antwoordt ze. "Oh, ik begrijp het", bevestigt haar moeder. Dan kalmeert Ann, ze is gehoord. Vervolgens vraagt haar moeder: "Wat deed jij zodat Peter jou schopte?" "Ik beet hem".

De cirkel is rond... ze rent weer naar buiten om met Peter te spelen.

Er is geen lang ‘pedagogisch’gesprek voor nodig om het punt van oorzaak en gevolg aan een kinderverstand te peuteren.

We zien hier dat mamma niets anders heeft gedaan dan luisteren en spiegelend zijn.

Mijn middelste dochter Marlene (14 jaar) heeft een bezoeker op haar kamer; Karen, zelfde leeftijd. Ze vraagt me boven te komen om met Karen te praten. Karen heeft een probleem.

Als ik Marlene's kamer binnenkom, zie ik Karen's bleke gezicht en ogen vol van angst. Marlene zei: "Karen is met haar vriendje naar bed geweest en nou is ze bang dat ze zwanger is."Ik zei: "Oke, weten je ouders dat je een vriendje hebt, Karen?" "Nee", antwoordde ze, "mijn vader zou woest zijn." Dit was de reden dat het meisje loog tegen haar ouders en dat ze een dubbelleven leidde, dat ze zich anders voordeed dan ze was; het 'brave meisje' dat haar ouders niet teleurstelt. De zedelijke normen van haar vader voorkwamen duidelijk niet het verkennen van seksualiteit. Hier verloren de ouders het zicht op hun dochter terwijl ze hadden kunnen helpen. In het vervolg van het gesprek vertelde ze me dat ze al drie maanden niet meer ongesteld was geweest. Ik gaf haar wat informatie over de zwijgplicht van dokters (ze was bang om hem te bezoeken, haar ouders hadden dezelfde huisarts), raadde haar aan hem om een zwangerschapstest te vragen en om advies over voorbehoedsmiddelen. Karen was zo opgelucht, dat ze de volgende dag ongesteld was.

POSITIEVE AANDACHT
Kinderen willen van nature meedoen.We kennen allemaal het kindje van twee dat de tafel wil dekken. Wees alsjeblieft inventief genoeg om hen een klusje te geven dat past bij hun eigen niveau. Het vraagt aandacht, het levert een gelukkig kind op. Aandacht vragen onze kinderen in ieder geval en ze zullen het krijgen ook, positief of negatief. Het grappige is, dat we geneigd zijn om het kind dat zoetjes speelt en z'n gangetje gaat te verwaarlozen. Driftbuien, getreiter, trekken en duwen, zelfs ziektes, zijn zeker niet te verwaarlozen, en voila ... aandacht!!!!!!!!!
Het breng een zekere conditionering voort en aangezien we gedoemd zijn onze kinderen sowieso te conditioneren kunnen we het net zo goed op een positieve manier doen. Dit wordt gedaan door echte quality time met onze kinderen door te brengen. Met quality time wordt bedoeld werkelijk met ze zíjn. Zorg er alsjeblieft voor dat die kostbare tijd niet plotseling onderbroken wordt door een half uur durend telefoongesprek of zijdelings aan iets anders denken. Oke, we kunnen soms wat TV kijken, maar quality time is bedoelt om spelletjes te doen, de tafel bedekken met kranten om te schilderen of op avontuur uitgaan, etc. Je leert het kind dat gezond en sociaal zijn heel veel plezier met zich mee brengt!!! Je leert het kind creatief zijn door samen in positieve aandacht tijd door te brengen. Het doet werkelijk wonderen voor beide partijen. Als het kind deze momenten eenmaal kent, zal je versteld staan hoe redelijk je maatje zal zijn op andere momenten wanneer je je tijd voor iets anders nodig hebt.

"Het werkelijke juweel is, dat er geen beloning is."

(ShantiMayi)

Kinderen opvoeden is een helse klus. Nu en dan een pauze nemen, er eens uitbreken, houdt het fris. Het is niet de enige pet die we op hebben en evenwicht houdt het in evenwicht. Voor mij was het moederschap de sterkste, meest uitdagende en verhelderende uitdaging om onvoorwaardelijke liefde te doorgronden.

"De moeder en vader zijn je verbinding
met overtuigingen en bloedbanden
en wensen en troostende gewoontes.
Luister er niet naar!
Het lijkt of ze je beschermen
maar ze houden je gevangen.
Het zijn je ergste vijanden
Ze maken je bang
om in leegte te leven.
Op een dag zal je tranen van geluk huilen in dat gerechtshof
terwijl je je misleide ouders herinnert.”
(Jalaluddin Rumi)

* De Prarabdha-karmas zijn de oorzaak van de menselijke vorm (zijn omhulsel, zijn lichaam) in zijn tegenwoordige incarnatie. Met andere woorden, dat gedeelte van de Sanchita-karma dat het menselijk zijn in zijn huidige incarnatie bepaalt en beïnvloedt. Dit karma kan niet veranderd, voorkomen of vernietigd worden. Het is onmogelijk het in zijn baan te stuiten. Zijn werking houdt alleen op wanneer de mens de zelfrealisatie heeft bereikt. De prarabdha-karma is dus de karma in werking die vruchten afwerpt en voortkomt uit de Sanchita-karma. De Sanchita-karmas zijn onze geaccumuleerde activiteiten. De Prarabdha-karmas omvatten de vruchtdragende activiteiten en de Agami-karmas, de komende activiteiten, die activiteiten die nog niet afgelopen zijn.