Ik ontmoette Jivanjili voor de eerste keer op een trouwerij van twee van onze sangha leden. Op een tafel stond een grote bruidstaart en de bruid vroeg aan de gasten: "Wie wil de taart snijden?" Zonder omhaal stapte er een vrouw naar voren. Ze begon de taart in gelijke stukken te verdelen. Ze deed het ontspannen.

Dit is een goed voorbeeld van de manier waarop ik Jivanjili vaak zie handelen; gewoon doen wat er gedaan moet worden, zonder aarzelen.

Gedurende haar hele leven heeft Jivanjili grote uitdagingen ondervonden. Ze zocht haar weg, haar wijsheid, door in elk moment dat te leven, wat het leven haar bracht.
Ik vroeg haar uit te leggen hoe het mogelijk was dat ze de taart in precies het juiste aantal stukken gesneden had.

Jivanjili: Ja, ik herinner me die dag. Ik kende niemand op het huwelijksfeest. Ik had ook niet echt rondgekeken en gezien hoeveel mensen er aanwezig waren.
Hoe was het mogelijk om de taart zo in precies het juiste aantal stukken te snijden? De kern van de zaak is dat ik het niet weet. Er was gewoon een bruidstaart die verdeeld moest worden. Dus stond ik op, pakte het mes en begon de taart te snijden.

Ik herinner me dat ik vele stukken sneed. Iemand hield gebakschoteltjes bij, waar de stukjes taart opgelegd en aan de gasten uitgereikt werden.
Toen ik bijna klaar was, realiseerde ik mij plotseling wat ik aan het doen was. Ik dacht: "Oh mijn God, hoeveel mensen zijn er eigenlijk?” Toen ik het laatste stuk taart aangaf, zei iemand: "Dit stuk is voor jou, iedereen heeft verder al taart gehad."
Het was intuïtief precies goed.

Het is mijn ervaring dat wanneer "ik" iets moet weten of "doen", de actie die nodig is zich op een natuurlijke wijze openbaart. Aan de andere kant is het zo dat als ik er aan twijfel of "ik het wel weet” of betwijfel of mijn "persoonlijke" kundigheid toereikend is, dat ik dan in de war raak en mij geremd voel. Dat is heel stressvol. Dit duidt op resultaatgericht gedrag: Hoe moet ik me gedragen? Wat zullen ze van me denken? Zullen ze het wel goedkeuren, me aardig vinden? Zo'n houding is zinloos, aangezien de ene persoon bepaald gedrag charmant vindt, terwijl iemand anders door hetzelfde gedrag tot op zijn bot geïrriteerd kan raken.

S: Kun je zeggen dat intuïtief leven alle andere strategieën overtreft?
Ja, op een bepaalde manier kunnen we dat zeggen.
Gebeurtenissen in dit leven hebben elkaar zo snel afgewisseld, dat ik nooit echt de tijd had om te kijken naar wat "goed", "fout", “logisch” of “onlogisch” was.

S: Zou men achteraf kunnen zeggen dat het op een bepaalde manier een zegen is geweest?
Ja, op een bepaalde manier is het dat geweest. Weet je, als er brand is dan moet je zonder dralen weten waar de uitgang is. Zo is het altijd geweest in mijn leven. Eens vroeg ik aan een astroloog: "Wat heb ik in andere levens toch gedaan waardoor ik nu zo'n leven heb?" Hij zei - of het nu waar is of niet, dat weet ik niet, maar het beeld sprak me indertijd aan - "Je was zo vastbesloten om in dit leven overal doorheen te branden, dat je vijf karma's tegelijkertijd op je nam. Je vond een plek om op te groeien, waar je nog geen seconde veilig ergens kon zitten."
Gedurende mijn hele leven, van kinds af aan, was het zo dat zodra ik me ontspande er iets vernietigends gebeurde, waardoor de hele situatie op slag veranderde. De illusie dat er ergens zekerheid te vinden is kon zich niet vastzetten. (glimlacht) Zodoende wist ik al op zeer jonge leeftijd dat alles komt en gaat. Ik leerde dat ik het op het ene moment volkomen mis leek te hebben, terwijl ik op het andere moment in goede aarde viel, afhankelijk van de heersende mening of stemming. In ieder geval, het werd me duidelijk dat het onmogelijk is het iedereen naar de zin te maken en vooral niet mijn moeder.
Daarom moest ik wel naar binnen gaan om de integriteit van het hart te vinden.

S: Heb je je ooit overweldigd gevoeld door je levenssituatie of jezelf als slachtoffer bestempeld?
Nee, absoluut niet. Al had ik drie zussen en een broer, ik denk dat ik altijd degene was die in de frontlinie stond. Mijn familie was geen doorsnee familie. Ik weet niet of de doorsnee familie bestaat. Ik denk van niet. Als we het woord "gemiddeld" gebruiken, maken we automatisch een vergelijking. Mijn ouders zijn niet in staat geweest om ons te beschermen en te koesteren; ze waren daarvoor te veel door hun eigen leven in beslag genomen.

Ik ben opgevoed in een huis waar we leerden dat "the show must go on", en wanneer er iets mis ging, leek ik de enige te zijn die de verantwoordelijkheid nam om ervoor te zorgen dat "the show could go on". Misschien ben ik daardoor die dag opgestaan om de bruidstaart te snijden. Het moest gedaan worden, dus deed ik het.

S: Als kind had je geleerd om te zijn, zonder te weten wat het volgende moment zou brengen. Dit blijkt nu een zeer bruikbaar gereedschap te zijn.
Ja, zeer zeker. Ik kon nooit plannen maken of er op rekenen dat er iets ging gebeuren, omdat mijn moeder overal tussen zat. Ze kon het niet uitstaan als we één moment op ons gemak waren. Ik denk dat ze in moest breken; dit is mind controle. Harmonie veronderstelt vrijheid van de geest en daar was ze heel bang voor. Als kinderen mochten we niet met elkaar praten; we mochten ook niet naar onze eigen kamers gaan of oogcontact maken met elkaar, omdat ze dan geen grip op ons kon hebben.

S: Kun je zeggen dat je een uitdaging was voor je moeder?
Ja, dat was heel zeker zo en daar zit een juweel in verborgen. Ze vertelde mij herhaaldelijk dat mijn geboorte een grote vergissing was, terwijl ze tegelijkertijd constant een appèl deed op mijn aanwezigheid. Ze zei dat het mijn plicht was om totaal onopgemerkt en onopvallend te zijn zodat zij op geen enkele manier aan mijn bestaan herinnerd zou worden. Daar is een schoonheid in, omdat het mij er toe dwong totaal aanwezig te zijn in het moment. Er loerde constant gevaar. Ik moest zeer alert zijn om elk moment te weten waar ze was, om er vervolgens snel voor te zorgen dat ik daar niet was. Er was geen tijd om in gedachten te zijn.
Eens las ik een verhaal over Zen meesters. Ik las hoe de monniken als ze 's nachts sliepen, de meester hun kamer kon binnenkomen en een zwaard op het kussen neer liet neersuizen. Als je hoofd niet onmiddellijk weg was, werd het eraf geslagen. Op dezelfde manier is mijn moeder misschien een zeer meedogend Meester geweest.

S: Hoe kon je dat hanteren? Veel mensen zouden in die situatie gek geworden zijn.
Ik geloofde mijn moeder wanneer ze me zo slecht en walgelijk afschilderde, maar ik keek ook naar binnen om te zien hoe slecht ik eigenlijk werkelijk was en hoe dieper ik zocht, des te minder vond ik. En zo leerde ik al op heel jonge leeftijd, dat er iets in me is dat niet in bezit genomen, noch vernietigd kan worden. Dit is een diepe realisatie. Ik leerde dat ze me niet echt kon vernietigen en ik begon al snel mededogen voor haar te voelen, omdat ik zag dat ze zoveel pijn had. Ik vertelde haar ook dat ik van haar hield en dat maakte haar heel bang.
Het is mogelijk dat mijn onaantastbaarheid haar provoceerde om mij steeds op mijn huid te zitten. Het was een intense training, die dag en nacht doorging.

S: Welke gebeurtenissen, of ‘stapstenen’ hebben je gebracht tot waar je nu bent?

Een grenzeloos vreedzame ruimte
Ik kan niets uitvlakken. Het kan van alles geweest zijn, maar ik begrijp wat je bedoelt. Voordat ik je vraag beantwoord wil ik nog een keer benadrukken dat ik nooit een slachtoffer ben geweest. Ik heb niets om over te klagen. Een van de eerste gebeurtenissen die ik me heel levendig kan herinneren heeft te maken met de wanhoop van mijn moeder; ze voelde zich diep gekweld.
Toen ik ongeveer drie jaar oud was, duwde ze me onder water.
Eerst vocht ik tegen haar en daarna, herinner ik me, kwam ik in een grenzeloos vreedzame ruimte; zuivere stilte. Ik voelde complete vrijheid. Toen ze me weer naar boven trok hapte ik naar adem. Dat is een fysiologische reactie. Ik herinner me dat mijn allereerste ingeving, terwijl mijn lichaam naar lucht snakte, het verliezen van die vrijheid was. Het wonderbaarlijke van die ervaring, is dat het verlangen om steeds maar weer te zoeken naar die grenzeloos vreedzame, stille ruimte, diep van binnen wakker werd.
Het was de geboorte van "heimwee naar huis", zoals ik het placht te noemen.

Universeel geluid
Een andere belangrijke gebeurtenis uit die vroege jaren betreft mijn poppen. Liefdevol zorgde ik voor mijn poppen. Ik communiceerde en leefde met en door hen. Eén pop heette Roosje, en een andere Olaf, een kleine rubber popje. Ik gaf ze al mijn aandacht en liefde.
Op een avond kwam mijn moeder mijn kamer binnen en nam een pop weg. Ze zette die hoog op een kast. Ik schreeuwde non stop de longen uit m'n lijf. Ik herinner me dat ik me bewust was van de kracht van het geluid en dat ik naar mezelf luisterde…het geluid leek ergens anders vandaan te komen. Mijn moeder kwam naar me toe en schreeuwde: "Wat is er?" en ik schreeuwde terug: "Jij zou toch ook niet de hele nacht bovenop die kast willen zitten?". Ze gaf me mijn pop terug! Ze vertelde me later: "Er was zo'n kracht in je schreeuwen dat ik er bang van werd. Ik moest je je pop wel terug geven". Ze was hierdoor geraakt, net zoals ik. Ik heb nooit vergeten dat er een kracht is die alle grenzen overschrijdt… .
Een alomvattende kracht die niemand speciaal toebehoort.

Als in een droom
Ik heb levendige herinneringen aan de volgende gebeurtenis.
Het was een diepe ervaring. Ik moet ongeveer vijf jaar oud geweest zijn. Ik keek naar de muur terwijl ik in bed lag. Het was pikdonker. Ik zag kleine lichtjes bewegen in allerlei kleuren, als treintjes die voorbij kwamen. Wanneer ik er eentje probeerde te volgen lukte dat niet. Ze verschenen en verdwenen op een volkomen willekeurige wijze. Ik kon geen begin en geen einde vinden aan die bewegende slingers van gekleurd licht. Ik realiseerde me ook dat de duisternis waarin zich die kleurige treintjes aftekenden diepte, een eindeloze diepte leek te hebben; als een enorme leegte. Ik realiseerde me dat wanneer ik de muur aanraakte, er niet echt diepte was. Terwijl ik de muur nacht na nacht observeerde dacht ik: Misschien heeft de onmetelijke leegte waarnaar ik op zoek ben helemaal geen diepte, nog geen millimeter. Mijn zintuigen registreren diepte terwijl er niet werkelijk diepte is. Misschien bestaat niets werkelijk, misschien is het zoals in een droom. Volwassenen moeten hiervan weten en zij kunnen me hierover leren.

Waar was ik voordat ik geboren was?
Toen ik zes jaar oud was brak de tijd aan om naar school te gaan. Ik verwachtte daar eindelijk over het leven te leren, maar dit bleek niet het geval: we leerden het alfabet en andere dingen, maar niet dat waar ik naar op zoek was.
Mijn vader was arts in het dorp waar we woonden en na de eerste schooldag wilden een heleboel kinderen met mij mee naar mijn huis komen. Ik dacht dat deze kinderen me heel erg mochten en dat ze mijn vrienden waren. Mijn moeder vertelde mij echter, dat de kinderen niet voor mij kwamen; ze zei dat ze kwamen omdat hun ouders gezegd hadden dat er in de kelder van de dokter baby’tjes op een rij lagen te wachten. Dit was het plaatselijke verhaal over waar de kinderen vandaan kwamen. Mijn moeder vertelde me hoe baby’s groeien in de buik van een vrouw en hoe ik geboren was uit haar buik en dat ik daarom nu haar dochter was. Ik keek haar aan en zei: Dat kan niet. Ik kan niet echt jouw kind zijn. Waar was ik voordat ik geboren werd? Ik wist gewoon van een eindeloos begin in mij. Ze begreep niet wat ik vroeg en waarschijnlijk had ze het niet eens werkelijk gehoord toen ze zei: "Oh, God mag het weten."

Het huis van God
Het dorp waar mijn familie woonde was heel religieus op een dogmatische en rigide manier; de zwarte kousenkerk zwaaide de scepter. Sommige mensen wilden niet eens door mijn vader behandeld worden, omdat onze familie niet naar de kerk ging. Maar toch, ergens had ik gehoord dat de kerk het huis was waar God leefde. Daarom besloot ik op een zondagmorgen in m'n eentje naar de kerk te gaan. Zes jaar oud, sloop ik op een zondagmorgen stiekem het huis uit. Ik was gedreven om mijn antwoorden van God te krijgen, aangezien niemand me kon vertellen wat ik werkelijk wilde weten. In de kerk trof ik uitsluitend mensen met serieuze lange gezichten. Iedereen was gekleed in het zwart. Ik snapte er niets van wat die man daar vertelde. Niets was zoals ik verwachtte… na een tijdje begreep ik dat de kerk niet de plek was om antwoorden te krijgen… en sloop ik weer naar buiten. Ik heb dit nooit aan iemand verteld.
Die dag begreep ik dat ik alleen was.

Meditatie op het kerkhof
Ik begon de stilte op begraafplaatsen te zoeken. Ik vertoefde daar uren en dagen… met het gevoel heel dicht bij huis te zijn…. In de stilte van begraafplaatsen leek mijn heimwee ook te stillen. Terugkijkend moet dit een soort van spontane Vipassana zijn geweest.
Ik dacht inmiddels dat er werkelijk iets met me ‘mis’ was. (glimlach).

Het leven bestuderen
Ik gaf nooit de zoektocht naar antwoorden op. Toen ik tien jaar oud was vroeg ik om een medische encyclopedie voor mijn verjaardag, omdat ik dacht antwoorden te vinden door de cellen en werking van het lichaam te bestuderen. Ik kreeg de tien delen en bestudeerde ze allemaal. Maar begrip over het mysterie van het leven vond ik er niet in.

Geen tijd voor de liefde
Na de middelbare school ging ik in opleiding voor verpleegkundige. Ik hoopte universele inzichten te verwerven door direct te werken op een plek die alles met leven en dood te maken heeft. Ik was inmiddels gefascineerd geraakt door de dood, misschien was ik daar nog wel meer in geïnteresseerd geraakt dan in het leven. Maar ik vond geen kwaliteit die kon rechtvaardigen met mensen om te gaan zoals dat destijds het geval was in de verpleging. Liefde leek niets op de liefde en zorg die ik wenste te geven. Ik herinner me dat ik een arts een patiënte hoorde vertellen dat ze kanker had. Hij gaf haar de informatie en ging vrijwel meteen daarna weg. Ze was bang en huilde, waarop ik een moment bij haar ging zitten en een paar woorden met haar wisselde. Op hetzelfde moment kwam de hoofdzuster binnen en zei: "Oh, ik zie dat je niets te doen hebt. Verdoe je tijd niet, ga ergens anders helpen. Menselijkheid werd “niets doen” genoemd, “zonde van de tijd”.
Mijn carrière als verpleegkundige duurde nog maar kort na dit incident.
Ik was nu van vele illusies genezen: niet dit - niet dat.

Organiseren
Bij gratie kreeg ik een hele goede baan als een manager voor een filmbedrijf. We waren verantwoordelijk voor de organisatie van een groot jaarlijks terugkerend internationaal filmfestival waar duizenden mensen op af kwamen en dat het hele stadscentrum betrof. Het was als de verjaardagstaart, ik nam gewoon de baan aan en deed mijn werk zonder me ooit af te vragen of ik er wel echt genoeg voor wist. Als ik terug kijk op deze periode van mijn leven kan ik niet werkelijk zeggen hoe ik dat kon en hoe ik toen het lef had te doen wat ik deed. Ideeën kwamen in me op, kregen vorm en werden uitgevoerd. Door deze ervaring leerde ik dat wanneer de vraag er ligt, het antwoord er ook moet zijn. Het heeft niets te maken met hoeveel men weet. Ik begreep dat er een kwaliteit aan het werk is die evaluatie op een ‘persoonlijk’ niveau te boven gaat.

Wanneer men op het scherp van de snede loopt en zich gesteund weet door intuïtie, dan is er een intuïtief weten dat geen twijfel kent.
Het Bewustzijn is een allesomvattende en spontane gebeurtenis; je kunt nooit iets echt weten of een uitkomst voorspellen of in de hand hebben. Mijn ervaring is dat vrijheid van gewenste resultaten of verwachtingen, vrijheid van angst voor mislukking, vrijheid van streven naar succes, voor juiste actie zorgt.
Vrijheid van zulke mentale lasten brengt een helderheid en vaardigheid te weeg die ons voorstellingsvermogen vanuit een beperkter gezichtsveld verre te boven gaat.
Actie die uit intuïtie voort komt is authentiek en zorgeloos en toch houdt dit geen onzorgvuldige actie in.
Het tegenovergestelde is juist waar…

S: Zijn er nog meer ‘stapstenen’ die je zou kunnen noemen?
Mijn huwelijk en de wonderbaarlijke ervaring van leven schenken. Ik heb drie dochters. Met de conceptie van elk kind dacht ik dat met het groeien van leven binnenin me en door de bevalling, ik zeker iets zou leren wat ik niet uit boeken alleen kon halen. Iets van het mysterie van het leven zou misschien geopenbaard worden tijdens deze diepe ervaring in het bestaan. (glimlach) En inderdaad, het moederschap was rijk en intens. Tijdens de bevalling ervoer ik een pijn die vergeleken kon worden met de universele kracht die ik als kind gezien had.
Ik ervoer ook een diepe vreugde die alleen maar universeel genoemd kan worden en die onbeschrijfelijk is. Toen ik mijn eerste baby in mijn armen hield en in haar oogjes keek, zag ik een onmetelijke diepte, je zou het ook leegte kunnen noemen. Ik zei tegen haar: "Je naam is Sacha. Ik kan je niet bezitten, je komt alleen in mijn armen om ondersteund en begeleid te worden op je zo onbekende pad, tot je loopt zonder mijn handen achter je kleine kontje."

S: Op een bepaalde manier laten alle ogen die onmetelijke leegte zien - de manier waarop ik in ze kijk kan een beetje verschillen - waarbij een groot mysterie geopenbaard wordt.
Ja, het is wonderbaarlijk! Leegte omvat het volle potentieel en is volkomen onpersoonlijk van aard. Je kunt het zien. Ik heb vaak in ogen gekeken, ik was en ben nog steeds gefascineerd! Ik heb in de ogen van schapen, paarden, koeien, vogels en bloemen gekeken.
Ik blééf maar kijken in grote fascinatie, tot ik maar ‘Een’ oog kon zien. Ik was ook verbaasd dat pasgeboren hondjes omhoog keken en mijn ogen zochten, nadat ze hun oogjes hadden geopend tien dagen na de geboorte. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was. Mijn ogen moesten zo klein zijn, vanuit hun perspectief en toch zocht onze blik elkaar en versmolten we. Licht in Licht in Licht. Mijn grootste wens is dat we elkaar op een dag aankijken met lege ogen, ogen van pure liefde. Op deze manier kan alles gereflecteerd worden precies zoals het is, zonder evaluatie of invalidatie. Met lege ogen kijken is onvoorwaardelijke liefde. Alle details zijn volkomen irrelevant in dat perspectief.

Geen sociaal vlinderen
Mijn man was dierenarts en na de geboorte van onze drie kinderen specialiseerde hij zich in radiologie. Hij was nogal succesvol en werd uitgenodigd voor lezingen over de hele wereld. Zo werden we ook uitgenodigd door de Universiteit van Californië te Davis voor een periode van één jaar, om met de hele familie naar de V.S. te komen. Op onze tweede dag in Californië ontving ik uitnodiging voor een tea-party, georganiseerd voor vrouwen van faculteitsleden. De party werd gehouden in de stijl van 'Alice in wonderland'. Ik kreeg een naambordje opgespeld met een groene rand, wat betekende dat ik een 'nieuwkomer' was. Iedereen benaderde me met een grote glimlach. Ze begroetten me allemaal op dezelfde manier: "Waar kom je vandaan?" En voordat ik kon antwoorden, waren ze alweer weg. Een vrouw kwam naar me toe en ik hoorde haar zeggen: "Kijk eens hoe schattig ze is, vanaf nu is ze een sociale vlinder." Ik glimlachte vriendelijk, riep mijn kinderen bij me en verliet de party. Toen mijn man thuis kwam vroeg ik hem of het belangrijk was voor zijn carrière dat ik dit soort party's bezocht.
Hij zei: "Nee," wat een vergissing was denk ik, maar dat realiseerde hij zich toen niet. Bevrijd van sociale verplichtingen, ging ik naar de kunstacademie en vervolgde mijn oude liefde; ik nam weer balletles. Daar vertelde iemand mij over een communicatie cursus in 'Scientology'. Ik werd er meteen toe aangetrokken. Ik ging naar de cursus en kreeg een boek geschreven door L. Ron Hubbard. Alle puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen tijdens het lezen van dat boek. Eindelijk was ik gestuit op informatie die diep in mijn binnenste resoneerde. Het voelde alsof ik het al kende. Alles wat ik bestudeerde kon op het leven toegepast worden en dat sprak me zeer aan. Het was geen filosofische theorie en ik werd volkomen gegrepen door deze benadering.
Ik ging zo snel door het studiemateriaal heen, dat ik een beurs kreeg van de Scientology organisatie. Scientology cursussen zijn nogal duur en op deze manier was ik later in Amsterdam in staat om vrijwel gratis te studeren. Ik bestudeerde alles wat ik onder mijn ogen kreeg. Ik raakte nooit gebonden aan de 'Scientology Kerk', zoals het genoemd werd. Het is voor mij onmogelijk om waar dan ook 'lid' van te zijn. De hele studie was één grote herkenning en een vreugde voor het dorstige hart.

S: Soms duurt het even voordat je een verbinding maakt tussen dat wat je al weet en de concepten die gebruikt worden om deze ervaringen te beschrijven.
Daar ben ik het volkomen mee eens. Ik ben geboren in 1945.
Bijvoorbeeld, vandaag de dag is het woord 'meditatie' alom bekend. Ik kreeg pas veel later notie van Krishnamurti, Da Free John, de Meesters van het oosten en ik was zeer geraakt en onder de indruk. Het begrip 'Verlichting' werd geïntroduceerd. Het leek het ultieme crescendo van mogelijkheden van de menselijke geest. De roep van mijn hart begon eindelijk de geur van 'thuis' op te vangen. Ik ondervond, verbazingwekkend genoeg, dat ik deze dingen helemaal niet kon delen met mijn man of met onze vrienden. Dat waren allemaal intellectuelen; ik dacht dat hun intelligentie hen er toe zou brengen om tenminste geïnteresseerd te zijn in de dynamiek van het leven - en daaraan voorbij. Wie kan zich niet verbazen bij het kijken naar de sterren in de nacht? Wie luistert niet met verwondering naar de eigen hartslag? Maar zij waren meer geïnteresseerd in Beaujolais Primeur wijn dan in wat ik te zeggen had. Ik voelde mij eenzaam en verstikt in die situatie, die uiteindelijk eindigde in een echtscheiding. Ik bleef achter met mijn drie dochters en mijn boeken, de sutras. Dit was een grote 'stapsteen' om achter te laten.
Opnieuw een open begin……

Osho ontmoeten
Osho kwam in mijn leven door het zien van een video die me diep raakte. Over lege ogen gesproken….oh…
Dit transparante wezen straalde zo'n leeg potentieel uit. Ik voelde diepe liefde voor Osho en boog mijn hoofd aan zijn voeten. Ik schreef Osho dat ik al het studiemateriaal van de Scientology kerk met verbazing en verwondering had gelezen, maar dat ik me nu voelde als een wandelende encyclopedie, terwijl mijn hart in liefde leek te willen dansen. Hij gaf me de naam Prem Savaab, wat betekent: 'Liefde is realiteit'. Dit is een 'stapsteen', is het niet? Eindelijk had ik de Ware Meester gevonden.

S: Een bevestiging.
Ja. En daarna verscheen de volgende 'stapsteen' rond de tijd dat ik hoorde dat Osho zijn lichaam verlaten had. Dit was een heel diep moment voor mij. Ik wist niet dat hij zijn lichaam aan het verlaten was. Ik was in Nederland, maar ik herinnerde me dat er iemand naast me zat op de bank toen het plotseling voelde alsof mijn schedeldak zich compleet opende en ik simpelweg uit mijn lichaam werd getild. Compleet in transparante grenzeloosheid, zoals in de verdrinkingsscène die ik als kind ervaren had. Degene die naast me zat werd heel bang en greep mijn lichaam vast. Hij zei: “Hier jij!” Een paar uur later hoorden we dat Osho overleden was.
Ik huilde en tegelijkertijd voelde ik dat hij niet echt weg kon gaan. Ik begreep op een diep niveau dat helder bewustzijn van niets afhankelijk is, niet eens een lichaam.
Ik realiseerde me dat ‘binnen’ en ‘buiten’ niet echt bestaan.

De laatste meditatie methode die Osho ons na liet was de 'Mystic Rose Meditatie'. De methode bestaat uit één week lachen gedurende drie uur per dag, één week huilen, drie uur per dag en een week stille meditatie, drie uur per dag. Ik vertrok naar India om Prânam te geven aan Osho's Maha Samadhi en gaf me op voor de 'Mystic Rose Meditation'. De laatste week, de week van de stille meditatie, was in de airconditioned glazen wandelgang in Osho's tuin. Terwijl ik daar zat in een diepe vredige stilte, kwam er een zwaan vlak voor het glas, recht tegenover me.
Hij spreidde zijn vleugels wijd open en ik hoorde luid en duidelijk een mannelijke stem binnen in me zeggen: "Dit is de kwaliteit van je wezen! Ga niet voor minder." Ik wist meteen dat ik die stem niet zou negeren; de tijd van compromissen en overleg was voorbij! Terug in Holland, herinner ik me, dat ik aan mijn tafel zat met in alle opzichten lege handen en zei: "God, oké, hier ben ik. Ik ben gestorven, helemaal klaar. Al brengt het me water en brood, ik wacht tot U me vertelt wat te doen." Vanaf dat moment kwamen er mensen bij me om te praten over hun leven, er werden meditatiegroepen gestart. Ook al 'deed' ik niets, het scheen gewoon te gebeuren. Het voelde alsof dit 'niet-werken', in werkelijkheid Osho’s werk was en via de verfijnde atmosfeer van de fluistering van Liefde, ervoer ik Zijn begeleiding.

Het fruit is rijp
Dit ging een paar jaar door, tot er een moment kwam dat het me beangstigde en er twijfels rezen over mijn activiteiten. Ik wist per slot van rekening niet werkelijk wat ik aan het doen was en meer en meer mensen leken zich te buigen aan mijn voeten. Ik zag dat mensen 'van me hielden' en ik kon geen realiteit zien in degene die zij voor waar aannamen.
Ik kon immers al lange tijd geen 'ik' of 'mij' vinden. Wat was ik aan het doen met die mensen? Het voelde zelfs als zondigen om te werken in de positie waarin ik me leek te bevinden… het voelde alsof ik mensen wellicht voor de gek hield. Ik was wanhopig en schreeuwde naar de hemel: "Osho, spreek alstublieft voor één keer met een luide en duidelijke stem tegen me!" Een vriend die me in deze wanhopige situatie vond, stelde me voor om naar het Osho centrum in Amsterdam te rijden om even afstand te nemen en er even uit te zijn. Daar aangekomen zaten we helemaal alleen in de grote ruimte te wachten totdat er een video van Osho vertoond zou worden, zoals dat elke avond gebeurde. Er kwam een sannyasin (Osho discipel) binnen met het verzoek om de ruimte te verlaten. Deze was die avond verhuurd. Ik voelde dat ik geen vin wilde verroeren en bleef zitten. Er kwamen steeds meer mensen binnen die plaatsnamen…. op stoelen, op de grond… En toen stapte er een vrouw binnen. Bij het alleen al zien van haar grote teen kreeg ik een shock: ik zag mezelf. Ze nam plaats voor het publiek en begon te spreken. Ze sprak meteen over mijn onderwerp zonder dat ik een woord had gezegd! Ik voelde me zo volkomen vervuld dat ik de woorden niet eens hoorde. Alles werd blank….. ik kan het het beste beschrijven als een allesomvattende afwezigheid in een onmetelijke helderheid tegelijkertijd.
De enige woorden die na een tijdje kwamen waren: "Ik zie mezelf in U". En ik uitte ze niet eens, ik kon niet bewegen… ik was sprakeloos. Nadat iedereen vertrokken was, zat ik daar nog steeds roerloos. Iemand die me scheen te kennen kwam naar me toe en ik kon alleen maar mompelen: “Wie is die vrouw?" Hij zei: "Haar naam is ShantiMayi en ze is een Verlicht Meester. Haar thuishaven is ’s winters in Rishikesh, India."

Ik wist gewoon dat ze mijn Meester was. Daarom boekte ik een vliegreis naar India om haar op te zoeken. Ik wilde haar spreken, ik wilde haar zeggen dat ze mijn Meester was, ook al was Osho mijn Meester; wat moest ik nu in hemelsnaam? Maar ergens wist ik ook dat Osho mij de grootste gift gaf die hij mij kon geven, n.l. ShantiMayi. De dag na mijn aankomst kon ik meteen een afspraak krijgen met ShantiMayi. Ik knielde neer voor haar voeten en zei: "U bent mijn Meester!" "Ja", zei ze, en onze ogen raakten elkaar in EEN. Het is allemaal zo duidelijk en sterk geweest, dat ik nooit een moment geaarzeld heb, nooit.

In Rishikesh, hoorde ik ook voor het eerst dat de naam 'Sacha', de naam van de lijn van opvolging van Meesters, waar ShantiMayi in is. In het eerste gesprek dat ik met ShantiMayi had vertelde ik haar dat ik deze naam ‘Sacha’, gegeven had aan mijn oudste dochter. Ze zei: "Het is allemaal veel groter dan je denkt dat het is." Weer besefte ik meteen dat men de diepte van het hart niet kan conceptualiseren, bevatten. Dit is werkelijk prachtig om te realiseren.

Een paar maanden later ontving ik een ansichtkaart van Haar. Hij viel in de bus op mijn verjaardag! Ze schreef:
"Het is onze beurt in het bewustzijn om de mensheid terug te leiden naar medemenselijkheid.
Alles wat we te geven hebben is liefde, ook aan diegenen die het niet verdienen.
Dat maakt liefde nog waardevoller.
Als je om een naam zou vragen, zou ik je de naam Jivanjili geven.
Het betekent: "Mijn leven is een offer aan het Zelf binnenin en tevens een gebed.
Leef en heb lief, ShantiMayi."

Mijn hart stroomde over in dankbaarheid en gelukzaligheid. De naam Jivanjili draagt de fijnste resonantie.

Zo, dit zijn ruwweg een aantal 'stapstenen'.
En er zullen altijd 'stapstenen' zijn… .Totaal leeg en tot in de eeuwigheid. Dit is de betekenis van de mantra Gaté Gaté Paragaté Parasamgaté Bodhi Svaha. (Ga, ga  voorbij, voorbij het hoogste, voorbij de  hoogste realisatie, ga ook daar aan voorbij.)

S: Heb je haar iets gevraagd ten aanzien van het gevoel dat je had mensen voor de gek te houden?
Ja, er waarde nog iets rond vanuit mijn kinderjaren; het idee dat ik zo slecht was en een geboren zondaar per definitie (glimlach). Ik herinner me dat ik tegen haar zei: "Ik wil heel eerlijk met U zijn. Ik ben niet echt en in feite besta ik niet eens. Ik ben bang dat ik eigenlijk gek ben… Ik ben niet dit en niet dat, zie je." Ze keek me diep in de ogen en zei: "Je bent op de juiste weg." En in hetzelfde moment wist ik dat ze gelijk had, ook al had ik er geen verklaring voor. Ik voelde me zo compleet verloren. Ze was mijn Heiland. De eerste satsang na deze ontmoeting, wierp ze sinaasappelen als Prasad… Ze gooide er één recht in mijn handen, uitroepend: "Het fruit is rijp!" Ik deed alsof ik dat niet gehoord had. Ik wilde liever voor levens ‘missen’, in plaats van iets één seconde te vroeg te 'begrijpen'.

S: Mijn conditionering was dat ik dacht dat ik een heleboel zou kunnen begrijpen. Ik verknoeide veel tijd daarmee. Op een bepaalde manier heeft het ook zijn schoonheid; trachten te begrijpen wat niet begrepen kan worden. Het is een paradox, omdat iets wat begrip inhoudt, tegelijkertijd onbevattelijk is.
Ja, je kunt een heel eind komen met begrip. Hoe dieper het begrip, hoe immenser de liefde… tot er maar Een is, alleen Liefde. We kunnen een heel eind gaan met onderzoeken en begrijpen… door tot in de moleculen af te dalen…. je zou het ontleden van het bestaan kunnen noemen. Laten we het heel simpel houden: Zo gauw je zoekt naar de oorsprong van de aardappel op je bord, zie je dat het nooit ophoudt, het rust nergens op. Dan moet je wel snel zien dat het onbevattelijk, leeg en voortdurend in verandering is. Hoe kunnen we ooit de vochtigheid van het water begrijpen, of vice versa? Er is geen begin en geen einde…alles verschijnt en verdwijnt in het Ene…
Dit is de naam die ShantiMayi gegeven heeft aan ons bescheiden centrum…One in None Sacha Center: Een in Niets.

S: Op een bepaalde manier is dit een ander soort begrijpen. Ik wilde het vatten, ik wilde helderheid zien in een 'diep' concept. Ik wilde weten wie ik ben en dat kon ik niet. Zoals je je als kind probeert te vinden.
Ja, maar dan komt er een ander inzicht naar boven; een notie van eenheid, van een potentieel voorbij alle verschijnselen.
Ik wil hier onderscheid maken tussen intellectueel begrip en intelligentie. De intelligentie die de Gayatri Mantra aanroept is een soort van intuïtief weten. Hoe dieper dit gaat, des te transparanter alles wordt. Het hart is een wijds open hemelgewelf, dat helderder en helderder wordt naarmate intuïtief weten zich gaat ontwikkelen. Het gaat hand in hand, intuïtief weten en 'de weg' van het hart.
Daarom is het zo belangrijk om de sleutel aan te nemen die de Meester aanreikt en hem te gebruiken. Het brengt verfijning na verfijning. De sleutels aan te nemen die de Meester aanreikt, zonder te analyseren, is de meest goddelijke gift die je het hart kunt geven. Het hart verheugt zich in deze kwaliteit van buigzaam, vloeibaar en meegaand zijn, omdat het van nature grenzeloos is. In deze ontvankelijke en vloeibare dans, openbaart de Ware Natuur zich vanzelf zonder analyse van wat logisch of onlogisch is. Je kunt niet langer voor de gek gehouden worden door iemand die de dingen slechts op een intellectueel, gestudeerd niveau begrijpt: kijk gewoon hoe iemand in het leven functioneert. Iedereen kan wel van alles roepen; maar let eens op hoe iemand een kop thee inschenkt.
Dat zegt alles.

S: ShantiMayi heeft je de zegen gegeven om Satsang te geven. Kun je daar iets over zeggen?

Een kopje thee
Ja, dat kan ik zeker en tegelijkertijd kan ik er niet echt iets over zeggen. Het hele onderwerp blijft in een onuitsprekelijke sfeer in de wijdste zin van het woord. Maar ik kan je wel vertellen hoe het ging. ShantiMayi verzocht drie van haar discipelen om naar Terre de Sacha te komen, onze Ashram in de Franse Pyreneeën; dit waren Amitabha, Susan en ik. Susan en ik reisden samen en ondanks het feit dat we elkaar niet zo goed kenden, deelden we toch een zeldzame bestemming op deze reis, dat is zeker.
ShantiMayi nodigde ons drieën uit voor de thee. De thee was klaargezet in haar achtertuin onder de enige boom, de boom die altijd in een fluistering uitnodigt om er onder komen te zitten. De thee werd aangeboden in kleine kopjes. ShantiMayi reikte ons een voor een de kopjes aan met een gratie en een eenvoud die enkel gedefinieerd kan worden als Puur Liefhebbend Licht. Keer op keer werden onze kopjes bijgevuld…terwijl we lachten en praatten over allerlei vrolijke onderwerpen; niets speciaal…en toch… oh… !
We kregen geen speciale instructies… ons werd thee aangeboden. De thee van Bodhidharma gegoten in een kop die niemand kan vastgrijpen…. Wat een diepe les…. Het brengt nog steeds tranen in mijn ogen als ik terug denk aan die zijden aanraking van Haar hand waarmee ze de thee aanbood…. Terwijl er praten en lachen gaande was. Alles is hier tegelijkertijd. 

S: Nederland en India zijn heel verschillend in cultuur en benadering van spirituele onderwerpen. Je bent deel van een lijn van opvolging van Meesters die geworteld is in India; hoe werk je daar in Nederland mee met je studenten?

Verschillen lossen op in het Ene Hart
Als je, in gratie, je Meester herkent, juicht het hele universum in datzelfde moment. Er is een diepe en onpersoonlijke alchemie in zo’n ontmoeting: een waar mysterie. Hoe kunnen we daarin van oost en west spreken? Hoe kunnen we spreken van een traditie die ergens apart van staat? Plaats jezelf in gedachten in het verste melkwegstelsel, voorbij ruimte en tijd, en kijk dan waar oost en west zich bevinden, kijk of je dan nog een afgebakende traditie kunt onderscheiden. Je Meester ontmoeten is noch logisch te verklaren, noch is het onlogisch… het is een ontmoeting in het Ene hart en daaraan voorbij. De meest verwante analogie zou het beeld kunnen zijn van het ijzer dat hulpeloos wordt aangetrokken tot de magneet. Kan het ijzer de vorm van de magneet overwegen, kan het haar iets schelen? Men kan hierover uitsluitend spreken van verbazing, verwondering en schoonheid. Het impliceert meteen vrijheid van keuze en keuzeloosheid. Oost en west, welke soort traditie dan ook… het verdwijnt in zo'n herkenning.

De Sacha lijn van opvolging draagt de Gayatri Mantra in het hart. We zingen de mantra voor het ontwaken van alle voelende wezens. Het is mijn ervaring dat bij het horen van de Mantra de leerlingen onmiddellijk worden aangetrokken door Haar resonantie. Het is de resonantie van Savitur, de Zon… de Zon die evenredig schijnt op oost en west; de zon kent geen onderscheid. We noemen het onvoorwaardelijke liefde en met het woord ‘onvoorwaardelijk’ wordt bedoeld 'inclusief', zonder voorwaarde of uitsluiting. De student voelt zich thuis in dit Licht. Dit ‘thuis’ kent geen tegenstelling.

Via mijn website, heb ik contact met studenten van over de hele wereld… oost en west en ik kan me niet herinneren dat het ooit een punt is geweest.

Tijdens een bezoek aan de Dalai Lama een paar jaar geleden, hoorde ik hem zeggen: "Er zijn vele Dharma deuren (deuren naar de Waarheid); de essentie is hetzelfde." Om Mani Padme Hum: de diamant is in de lotus van het hart.

S: Wat inspireert je nu?

Inspiratie
Wat het is dat me inspireert kan ik niet echt definiëren. Het is net zo mysterieus als de relatie tussen de Goeroe en de discipel…. Ik leef in volkomen neutraliteit en in feite voel ik me de meeste tijd 'leeg'. Maar, ik heb gezien dat dit een grenzeloze openheid impliceert… Inspiratie gebeurt hierin in onkenbare spontaniteit en is verrassend fris en enthousiast van nature. Dus als je het mij vraagt, dan moet ik antwoorden dat ik weinig definieerbare 'drive' voel. Ik placht te denken dat er zoiets zou gebeuren als: "Oh, ik wil leven voor het ontwaken van alle voelende wezens!" De gelofte van de Bodhisattva, die ik heb afgelegd, spreekt in deze termen. Toch heb ik geen gevoel kunnen vinden dat ik van 'mij' kon noemen. Het woord 'enthousiasme' betekent 'leven in God' (Theos betekent God) en dit kan heel subtiel zijn en bijna niet te vinden… Dit inspireert me, aangezien het door elke notie van 'mij' heen snijdt. Het maakt dat we leven met een diep gebogen hoofd en met steeds weer lege handen! Nu kan ik zeggen dat ik simpelweg adem en open en bereid ben om een simpele dienaar te zijn van het allerhoogste concept: 'Ontwaken aan het Sacha bewustzijn'. De zoetheid van mijn hart noemt het echter ShantiMayi, uitsluitend omdat dit een nectar op de tong brengt die nergens door beperkt kan worden. Zij is het die de Satsang in dit Licht spreekt.

Ik heb gezien dat wanneer studenten met een dorstig hart komen, een spontane frisheid het grootste enthousiasme teweeg brengt. Er is niets inspirerender dan wanneer zij enige rijpheid en gretigheid laten zien om mee te gaan op de reis van hier naar hier en bereidheid vertonen om onwetendheid te gaan onderzoeken en doorzien. Wanneer de studenten geneigd zijn tot het stellen van scherpe vragen en oprecht willen onderzoeken, dan voelt het zo zinderend. Er is zo'n levendigheid wanneer men een gretig hart ontmoet. Ik houd van het woord 'tapasia', het betekent: het verlangen, de dorst van het hart. Er is niets zoeter onder de zon, dan te zien hoe studenten zich als een lotus openen en ervan te getuigen hoe de diamant zich openbaart. Er is niets zoeter voor het hart dan te zien hoe zij in zichzelf de kwaliteit van grenzeloze lege buigzaamheid ontdekken. En toch, ik kan geen toegesneden inspiratie zien en het moment is eeuwig… alle seizoenen worden geïnspireerd om precies dat te zijn wat ze zijn.
Dit is verbazingwekkend en verwonderlijk, voorbij ons bevattingsvermogen, zo rijk, en toch zo volkomen leeg.